Η πρακτική μου στηρίζεται κατά βάση στην προσωποκεντρική προσέγγιση. 

Επηρεασμένη από το φιλοσοφικό ρεύμα της φαινομενολογίας και του υπαρξισμού, έχει ως βάση την υποκειμενικότητα του βιώματος. Ο εστιασμός είναι στον πελάτη, ο οποίος παύει να είναι ασθενής, ιδώνεται ως πρόσωπο και όχι ως σύνολο συμπτωμάτων ή ως άτομο προς κρίση και διάγνωση. Ως απόρροια της πεποίθησης ότι η συμπεριφορά του κάθε ατόμου εξηγείται από το υποκειμενικό βίωμα και νοηματοδοτείται ανάλογα, προκύπτει η μη κατευθυντικότητα σαν βασικό χαρακτηριστικό της προσέγγισης. Ο κάθε άνθρωπος διαθέτει τους απαραίτητους εσωτερικούς πόρους για αυτοσυντήρηση και αυτοκατανόηση καθώς και την πηγαία τάση προς ανάπτυξη.
Εντός του διευκολυντικού κλίματος της θεραπευτικής διαδικασίας αποκαθίσταται η επαφή με τις δυνατότητες αυτές και απελευθερώνεται η πηγαία τάση. 
Η σπουδαιότητα της 'συνάντησης' μεταξύ των δύο προσώπων, θεραπευτή και θεραπευόμενου, είναι ένα επίσης βασικό σημείο έμφασης της συγκεκριμένης προσέγγισης. Η γνώση του εαυτού που προέρχεται από την ακρόαση (του ίδιου και του άλλου) και η αυτοσυνειδησία θεμελιώνεται διαμέσου της σχέσης. 
 
Οι βασικές αρχές που διαμορφώνουν αυτό το διευκολυντικό κλίμα στην προσωποκεντρική είναι η αυθεντικότητα του θεραπευτή, το να υπάρχει δηλαδή ολόκληρος, όντας ο εαυτός του και χωρίς τη χρήση προσωπείων μέσα στη σχέση, η αποδοχή όλων των πλευρών της εμπειρίας του πελάτη, αφού “όταν αποδέχομαι τον εαυτό μου όπως πραγματικά είναι, τότε μόνο μπορώ να αλλάξω” και η ενσυναισθητική κατανόηση των βιωμάτων του.
Ο θεραπευτής υπάρχει με ευαισθησία και κατανόηση, απελευθερωμένος από κάθε διάθεση αξιολόγησης ώστε ο πελάτης να έχει τον ψυχικά ζεστό χώρο να αρχίσει να εξερευνήσει με ελευθερία τα βιώματά του και ίσως να αντικρίσει συναισθήματα που θεωρεί απειλητικά μέσα του. Το άτομο γίνεται αποδεκτό σε μία διαδικασία του γίγνεσθαι, χωρίς περιορισμούς και όχι ήδη διαμορφωμένο. Η συντονισμένη κατανόηση του συνόλου του κόσμου ενός προσώπου, σπάει το φράγμα της μοναξιάς του αφού “αυτό που είμαι έχει νόημα για κάποιο άλλο ανθρώπινο ον” και δίνει στον αποδέκτη μία αίσθηση ταυτότητας. Διαλύεται η αίσθηση της αποξένωσης, επιβεβαιώνεται η ύπαρξη και επανακτάται η αίσθηση του "ανήκειν". 

Η σχέση εμπιστοσύνης που προκύπτει αποτελεί το ασφαλές περιβάλλον που προσφέρει στον πελάτη την ευκαιρία να επανεξετάσει κομμάτια της αυτοαντίληψής του, να τα αφομοιώσει και να τα οργανώσει εκ νέου σε μία διευρυμένη αυτοεικόνα με μία αυξανόμενη αυτοαποδοχή. 
Αναλαμβάνει τον δικό του ρόλο στη διαδικασία αλλαγής, αντιμετωπίζει προκλήσεις, ανακαλύπτει δυνατότητες και κατευθύνεται προς τη ζωή που επιθυμεί, απολαμβάνοντας τελικά και τη διαδρομή με πληρέστερο τρόπο.